#5 Eu amo Lisboa!

UWAGA!
Zanim zabierzesz się za czytanie tego posta, wyłącz muzykę jaką w tej chwili słuchasz, kliknij play i przenieś się w cudowny portugalski klimat:

W poniedziałek, 8 lipca o godzinie 13 znaleźliśmy się w Lizbonie. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to miasto wywrze na mnie aż taki wpływ. Głodni i zmęczeni usiedliśmy na ławce w samym sercu dworca Santa Apolónia. Chcieliśmy być dobrze widoczni, żeby rozpoznał nas chłopak, z którym się w tym miejscu umówiliśmy. Poznałam go kilka tygodni wcześniej na dość sławnym wśród autostopowiczów portalu CouchSurfing, kiedy to napisał do mnie, że może nas przenocować. Po uważnym przejrzeniu jego profilu i wymianie kilku wiadomości pozytywnie rozpatrzyłam jego propozycję. Tak, mieliśmy spędzić kilka dni u zupełnie obcego faceta. Ale chyba to właśnie było najbardziej ekscytujące. Siedzieliśmy tak oparci o nasze plecaki, aż podszedł do nas ciemnooki brunet średniego wzrostu. -To wy? -To my.

Zaprowadził nas do swojego mieszkania, które znajdowało się niemalże nad brzegiem rzeki Tag, w samym sercu starego miasta. Od samego początku urzekły mnie te piękne kamienice, brukowane uliczki i zróżnicowane ukształtowanie terenu. Tego samego dnia, tuż po rozpakowaniu się pojechaliśmy pociągiem do Cascais, położonego ok. 30 kilometrów od Lizbony. Nad ocean! Dwie godziny kręciliśmy się po okolicy, kapaliśmy w lodowatej wodzie, podziwialiśmy skaliste wybrzeże... Nie mogłam uwierzyć że to się dzieje. Jeszcze niedawno siedziałam w domu z mapą w ręku, a teraz jestem w miejscu, o którym nawet nie śniłam.

Pastel de nata

W Lizbonie spędziliśmy 4 dni. 4 najcudowniejsze dni mojego życia.  Dário, bo tak nasz kolega miał na imię (śmieszna sprawa, bo różniło się ono tylko jedną literą od mojego), okazał się świetnym gospodarzem i przewodnikiem. Pokazał nam najskrytsze i najciekawsze zakątki miasta. I co bardzo ważne- świetnie gotował (: Jednego dnia na kolacje mieliśmy kotlet z chipsami (swoją drogą, przepyszne danie!), drugiego słoną rybę bacalhau, a jeszcze innego mini grilla w mieszkaniu. Co do tego ostatniego: kiełbaska opiekana podpaloną whisky robi wrażenie. A jak smakuje! Bardzo tęsknię za portugalską kuchnią. I za najlepszymi ciasteczkami jakie jadłam w życiu- pasteis de nata. Nie mam pojęcia z czego są zrobione, bo się najzwyczajniej na tym nie znam, ale do dzisiaj czuję w ustach ich wyśmienity smak. Jednego wieczoru Dário zabrał mnie do malutkiej knajpki, gdzie po raz pierwszy usłyszałam fado. Jest to muzyka, którą słyszycie, jeśli zastosowaliście się do uwagi z początku posta. Powstała w XIX wieku w biednych dzielnicach portowych Portugalii. To melancholijna pieśń, wylewna, śpiewana z głębi. Przyznam szczerze, że tego klimatu nie da się jednak odtworzyć słuchając tych dźwięków przed komputerem. To trzeba przeżyć na żywo. Siedzieć w malutkiej knajpce na wąskim taboreciku, widzieć artystów i słyszeć na żywo pięknie wybrzmiewające dwie gitary- jedną klasyczna i drugą portugalska. Byłam w takim transie, że nawet nie przyszło mi do głowy, żeby nagrać chociaż fragment. Mała ciekawostka: kiedy muzycy zaczynają grać wszystkie rozmowy cichną. Nagle. Nikt nie potrzebuje dzielić się z innymi swoimi przemyśleniami w trakcie przedstawienia. I to chyba jest w tym wszystkim najpiękniejsze. Ta muzyka czaruje. Przynajmniej mnie zaczarowała.

Dzień przed wyjazdem, tuż po zachodzie słońca, Dário zabrał nas w, jak mówił, wyjątkowe miejsce. Zdyszani i zmęczeni, ale też bardzo ciekawi pokonywaliśmy kolejne metry ulicą non stop pod górę. Dotarliśmy. Nie kłamał. Moim oczom ukazał się najpiękniejszy widok jaki w życiu widziałam. Stałam na wzgórzu, z którego był widok na całe miasto. Na całą przepiękną, moją ukochaną Lizbonę. W pierwszej chwili nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Byłam zszokowana a zarazem tak szczęśliwa, że mogłam tam być. Miałam nawet wspaniałomyślne plany wybudować sobie tam domek, chociażby metr na metr, aby móc podziwiać ten widok każdego dnia (:

Nie potrafię ubrać w słowa tego, jak bardzo tęsknię za tym miejscem. Pisząc to w oczach miałam łzy. Tak bardzo nie przywiązałam się nawet do własnego rodzinnego miasta, jak do Lizbony. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś usłyszę na żywo fado, posiedzę nad tamtejszą rzeką wygrzewając się w słońcu czy popatrzę na całe miasto z tego pamiętnego wzgórza. Mam nadzieję...

Nie udało mi się wszystkich informacji ująć w jednym poście. Planuję dodać w przyszłości kolejny, opisujący ciekawostki o Lizbonie, mentalność ludzi, ceny. Co warto zobaczyć, czego należy unikać (bo takie rzeczy też się zdarzyły). Wypatrujcie! (:

CZĘŚĆ 6: