#4 Parkingowe kino

Siedzieliśmy na jedynej ławce nieopodal latarni na parkingu gdzieś przy granicy. Była 4 rano. Księżyc jeszcze lśnił, a Słońce jakby zapomniało, że powinno zaszczycić nas swoją obecnością. Zimno przeszywało mnie do szpiku kości. Miałam na sobie bluzę, ciepłą kurtkę a i tak cała drżałam. Na nogi położyłam plecak, na plecy Koleś zarzucił mi bluzę, za co mu jeszcze raz dziękuję. Czułam jakby było co najmniej 10 stopni poniżej zera. Stwierdziliśmy, że nie będziemy chamsko budzić kierowców i poczekamy do rana. Na tym parkingu spędziliśmy pięć koszmarnych godzin. Czas dłużył się niemiłosiernie. Jedynym plusem tego wszystkiego były łazienki. Kosmiczne łazienki. Wchodząc tam czułam się jak na pokładzie statku kosmicznego, albo jakbym żyła w innym tysiącleciu (: Przynajmniej było cieplej. Dopiero o 7 rano zaczęło się rozjaśniać. Zaczęliśmy chodzić po parkingu i pytać kierowców czy nas nie wezmą, jednak z dość marnym skutkiem. Tak minęły kolejne dwie godziny. Nawet stanęliśmy na autostradzie przy wjeździe na parking, ale było oczywiste, że nikt się tam nie zatrzyma. Niewyspani i zziębnięci postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. W końcu znaleźliśmy przemiłego Estończyka, który zaoferował się nas podwieźć. To było tylko 50 km, ale po pięciu najgorszych godzinach tego całego wyjazdu każdy kilometr był zbawienny. Wszystko, byle nie zostać na tym przeklętym parkingu.

Wysiedliśmy zaraz po przekroczeniu hiszpańskiej granicy. Byłam bardzo zafascynowana. W końcu marzenie się spełniło, dotarłam do upragnionej Hiszpanii! Pozbieraliśmy swoje graty i dostrzegliśmy trzy polskie TIR-y parkujące nieopodal. Uradowana podbiegłam do jednego z nich z pytaniem, czy by nas nie wziął. Zgodził się tylko na jedną osobę. Dwóch kolejnych kierowców było dość sceptycznych. Po kilku minutach rozmowy zaoferowali nam układ. Jedna osoba jedzie z panem Pawłem okrężnymi drogami, jedna z panem Darkiem (kolejnym już w tej opowieści) autostradą. Stwierdziliśmy, że musimy to przemyśleć. Dali nam czas do końca pauzy, czyli około 35 minut. Weszliśmy do restauracji w celu podładowania telefonów i ogrzania się. Słońce już widniało wysoko nad horyzontem, jednak dawało się jeszcze odczuć nocny chłód. Rozważania trwały. Dla mnie to była świetna okazja bo panowie jechali do samej Portugalii, dla Kolesia tylko pretekst do gwałtu/skrzywdzenia/porwania.

Mimo wszystko udało mi się go przekonać, bo perspektywa spędzenia kolejnych godzin na parkingu nie była zadowalająca. Tak oto, około godziny 11, siedziałam już w kabinie pana Pawła. Ja byłam tą, zwiedzającą Hiszpanię okrężnymi drogami i wcale nie żałuję. Założę się, że Koleś pędząc autostradą nie zobaczył tylu przecudownych widoków. W końcu po kilku godzinach drogi przywitaliśmy Salamancę. Zajechaliśmy na przydrożną stację benzynową i tu planowaliśmy spędzić noc. Całe popołudnie spędziliśmy na pogawędkach, a wieczorem wszyscy razem oglądaliśmy film. Rozłożyliśmy laptopa na schodkach do kabiny, a sami usiedliśmy na paletach, które panowie wyciągneli z naczepy jednego z TIR-ów. Kino na parkingu- tego jeszcze nie było! (: 

Upał był niemiłosierny. Nie było gdzie rozbić namiotu, więc zrobiliśmy to na... betonie. Do spania ułożyliśmy się dość wcześnie ze względu na poranny wyjazd, lecz temperatura dawała się we znaki. Jak dzień wcześniej miałam wrażenie, że zamarzam, tak tej nocy gotowałam się w namiocie z nadzieją na chociaż leciutki podmuch wiatru. Kolejnego dnia Koleś przesiadł się do kabiny pana Marcina a ja kontynuowałam trasę z panem Pawłem. Wysiedliśmy na trasie w kierunku Lizbony, ponieważ nasi kierowcy odbijali na południe. 

Mieliśmy takie szczęście, że natknęliśmy się na anglo- i portugalskojęzycznego kierowcę. Niestety nie jechał w naszym kierunku, ale szybko znalazł nam transport. Z Portugalczykiem dojechaliśmy do Santarém. Na szczęście mówił po angielsku, więc nie mieliśmy problemu z porozumiewaniem się. Stamtąd postanowiliśmy złapać jakiś pociąg. Do celu naszej podróży zostało nam zaledwie 80 kilometrów. Byliśmy zmęczeni, niewyspani i chcieliśmy jak najszybciej się tam znaleźć. Portugalski kierowca wysadził nas w samym centrum tego urokliwego małego miasteczka i poradził jak mamy dostać się na dworzec. Wszystko pięknie, ale droga, która do niego prowadziła wyglądała mi niemalże na polną. Dla pewności spytałam czy idziemy w dobrym kierunku. Miły pan, odpowiedział, że tak. Zdziwiłam się, ale szłam bez szemrania. Po kilkunastu minutach moim oczom ukazała się estação dos comboios (po naszemu- stacja kolejowa). Kupiliśmy bilety, wsiedliśmy w pociąg i ruszyliśmy na południowy-zachód. W końcu, po 5 dniach podróży, wykończeni i padnięci z niewyspania dotarliśmy do Lizbony.

Wyświetl większą mapę






CZĘŚĆ 5: