#3 Problem z Francuzami

Po kilku godzinach jazdy z troszeczkę naburmuszonym kierowcą wylądowaliśmy na parkingu niedaleko Besançon. Była godzina 19, myśleliśmy, że może jeszcze się na coś załapiemy. Chodziliśmy i pytaliśmy kierowców, ale żaden nie wyjeżdżał w trasę. Jedynym, który się nami zainteresował był Radek. Facet koło 60, który obrażał się, gdy zwracało się do niego per Pan. Popijając przy stoliku herbatkę i Amer Biere (specjał Radka) poznaliśmy pana Jarka, który odegrał w naszej podróży jedną z najbardziej znaczących ról. W każdym razie na początku w ogóle tego nie przypuszczaliśmy. Wydawał się bardzo dziwny, jakiś cichy. Mało mówił i tylko palił papierosy. Nie przykuwając do tego uwagi poszliśmy na pobliską stację benzynową w celach higienicznych. Marzyliśmy o normalnej łazience. Jak się okazało ten dzień nie był wcale taki tragiczny, bo nie dość, że był prysznic to jeszcze darmowy. Kiedy wróciliśmy, pan Jarek zaoferował nam podwózkę. Aż pod samą francusko-hiszpańską granicę! Wyjazd był następnego dnia rano. Opóźnił się o godzinę, ponieważ czekaliśmy na Darka. Drugiego kierowcę z tej samej firmy. O 9 już siedziałam obok pana Jarka, a Koleś w kabinie Darka. Dużo rozmawialiśmy, wymienialiśmy się doświadczeniem (o ile osoba z 18 letnim stażem może mieć jakiekolwiek). Tak nam zleciała droga aż do parkingu między Limoges a Angoulême. Z początku wydawało się, że na tak spokojnym parkingu żadna nieprzyjemna przygoda nas nie spotka.

Rozbiliśmy namiot pod drzewami tuż obok zaparkowanych TIRów i zabraliśmy się za kolację. Dzień zbliżał się ku końcowi, my szykowaliśmy się do spania, kiedy Koleś zawołał nas, że "coś się stało". Stanęliśmy na równe nogi. Po chwili usłyszałam słowo klucz- APTECZKA! Nie wiedząc co się dzieje, wzięłam cały plecak ze sobą i pobiegłam na drugą stronę parkingu. To był pan Kaziu, polski kierowca, który z przyczyn niewyjaśnionych wypadł z kabiny swojego TIRa. Tak, pan Kaziu miał poważne starcie z betonem, przy którym ucierpiała bardzo jego głowa. Na nasze szczęście zatrzymał się Patrick, Francuz wracający do domu z pracy. Szybko zadzwonił po pogotowie widząc co się stało. Otworzyłam plecak i wyrzucałam wszystko na ziemię, żeby szybciej znaleźć coś, co się może przydać. Założyłam gumowe rękawiczki, wyciągnęłam gazę z plastikowego opakowania i tamowałam krew aż do przyjazdu pogotowia. Pan Kaziu miał rozciętą głowę, krew lała się strumieniami a my próbowaliśmy dogadać się z Patrickiem. Co było bardzo trudne, ale, jak się okazało, wykonalne. Francuz jak to Francuz, ani słowa po angielsku nie umiał albo nie chciał powiedzieć. Ale kto to teraz odgadnie. Wtedy było ciężko. Żadne z nas nie potrafiło nic po francusku (no, oprócz bonjour, merci i je t'aime, ale to za bardzo się nie przydało). Przyjechało pogotowie, zabrało nieszczęśnika, a my nadal mieliśmy problem. Nie wiedzieliśmy do jakiego szpitala pojechali, czy to poważny uraz (wyglądał strasznie, ale co my się znamy), nic! Z lekarzami dogadać się nie można było, więc zdani byliśmy na próby porozumiewawcze z Patrickiem. On mówił po francusku, ja chyba w każdym języku jaki znam choć troszkę. Ile się naskakaliśmy i gestykulowaliśmy, żeby cokolwiek przekazać. Ale przyznam, komunikacja niewerbalna działa. Nauczyłam się też czym jest petit hôpital (:
Pod koniec odkryliśmy, że Patrick ma w telefonie dostęp do internetu. Problem rozwiązał się sam. Translator! Dowiedzieliśmy się, że pana Kazia zabrali do małego szpitala w Limoges, a policja nie przyjedzie bo nie było aktów agresji. Podziękowaliśmy naszemu francuskiemu koledze, bo bez niego nie odbyłoby się to wszystko jak należy. Patrick wyruszył w dalszą drogę, a my usiedliśmy w zadumie czekając aż opadnie adrenalina. Przed nami był jeszcze jeden dzień na parkingu, ze względu na zakazy panujące w tym kraju. Dość szybko poszliśmy spać, zmęczeni nieprzewidzianymi zdarzeniami. Rankiem nigdzie nam się nie spieszyło, więc nie kwapiliśmy się wcześnie wstawać. Obudziłam się słysząc jakieś poruszenie wśród naszych kierowców. Wychodzę z namiotu a tam... po parkingu biega pan Kaziu! Głowa zszyta, na niej brudna czapka. Okazało się, że uciekł i przyjechał autostopem na parking w szpitalnym ubraniu. Stwierdziliśmy z Darkiem, że to facet terminator. 

Cały dzień spędziliśmy na tym samym parkingu. Nauczyłam się gotować żurek, zrobiłam sobie pranie (dziękuję Darkowi za pożyczenie miski) i kąpałam się na naczepie TIRa. Ciekawe przeżycie (: Kilka minut po godzinie 22, tuż po zmianie opatrunku panu Kaziowi, wyruszyliśmy dalej w trasę. Byłam tak śpiąca, że oczy zamykały się same. Wytrwałam do 1 w nocy. Pan Jarek zlitował się nade mną i pozwolił zasnąć na łóżku podczas jazdy. Tak przespałam pół drogi, budząc się jedynie w Bordeaux i podziwiając to miasto nocą. O 4 rano znaleźliśmy się pod hiszpańską granicą, gdzie skończyła się nasza przygoda z tymi kierowcami. Bardzo podziękowaliśmy, przeprosiliśmy za kłopot i usiedliśmy na parkingowej ławce. Jeszcze nie wiedzieliśmy, że czeka nas najgorszy poranek całej tej podróży...

PS. Dla niedowiarków załączam zdjęcie, które zrobiłam na szybko, bo akurat miałam w ręku telefon. UWAGA! Tylko dla osób o mocnych nerwach! ZDJĘCIE

Wyświetl większą mapę






CZĘŚĆ 4: