#6 Spacer wzdłuż autostrady

Wyjeżdżając z Lizbony mieliśmy małe zamieszanie. Poszliśmy na stację w celu kupienia biletów, jednak dowiedzieliśmy się, że nie zdążymy już na pociąg. Według nas było jeszcze dużo czasu ale pani w okienku nawet nie chciała ich nam sprzedać. Co robimy? Kupujemy bilet na następny pociąg. Pojechaliśmy na kolejną stację w Lizbonie, bo tam mieliśmy mieć przesiadkę, jednak jak się okazało, zostały nam jeszcze 4 minuty do pociągu, na który rzekomo nie mieliśmy prawa zdążyć. Zaczął się wyścig z czasem, więc biegliśmy jak opętani (co musiało przekomicznie wyglądać, bo mieliśmy na plecach ogromne plecaki). 2 minuty staliśmy w kolejce do kasy, niecałą minutę zajął nam pan przy okienku i jeszcze zdążyliśmy się pożegnać z Dário, dziękując za gościnę i okazaną pomoc. Znając życie, gdyby to działo się w Polsce, trzeba by było czekać nie wiadomo ile i pewnie jeszcze dopłacać, ale to już temat na głębsze rozważania.

Zdecydowaliśmy się jechać pociągiem do Faro, małej miejscowości na samym południu Portugalii. 

Dotarliśmy tam po 3 godzinach, o ile dobrze pamiętam. Odwiedziliśmy miejscowy McDonald's w celu połączenia się z internetem. Znaleźliśmy tani pokój w hotelu i wyszliśmy podziwiać ocean. Był już wieczór, kiedy spacerowaliśmy wybrzeżem oglądając samoloty, które co chwila lądowały na pobliskim lotnisku. Długo nie zabawiliśmy na mieście, ponieważ chcieliśmy następnego dnia wcześnie wstać, żeby dojechać jak najdalej na wschód, wgłąb Hiszpanii. Plany trochę się zmieniły. 

Pamiętacie słynną scenę z filmu "Kevin sam w domu", kiedy to rodzina McCallisterów zrywa się z łóżek z krzykiem? Mniej więcej tak wyglądaliśmy. Raczej ja wyglądałam bo Kolesiowi nie robiło różnicy o której godziny wyjedziemy. Mi tak, bo była już 11, a nie chciałam utknąć gdzieś na środku autostrady na noc (co i tak później się wydarzyło). Godzinę zajęło nam wydostanie się z miasta, kolejną łapanie stopa. 

Zbliżała się pora obiadowa, a my nie ruszyliśmy nawet z miejsca. Postanowiliśmy wyruszyć pieszo. Do autostrady było około 10 kilometrów. Po kilku minutach marszu zatrzymała się pani jadąca do Taviry, która zaoferowała się nas podrzucić na jedną ze stacji benzynowych tuż przy autostradzie. Znała trochę hiszpański i dogadując się z nią, przekonałam się, że nie mówię w tym języku aż tak źle jak myślałam. Tam, nie czekaliśmy długo. Zabrała nas para jadąca do Vila Real de Santo António, tuż przy granicy. Wysadzili nas na ostatnim zjeździe z autostrady 4 kilometry przed granicą. Próbowaliśmy tam złapać jakiekolwiek auto, które przewiozłoby nas chociaż przez granicę. Po kilku(nastu) minutach zrobiłam się bardzo niecierpliwa. Przeszłam na drugą stronę barierek autostradowych i ruszyłam w stronę wielkiego mostu i rzeki, która oddzielała Portugalię od Hiszpanii. Maszerowanie w sandałach po wysuszonej trawie i kamieniach nie było najlepszym pomysłem. Do dzisiaj mam blizny po tym wydarzeniu. W połowie drogi wykopałam z wnętrza plecaka trampki i pomimo niemal 40 stopniowego upału, założyłam na nogi. Po dość wyczerpującym spacerze dotarliśmy w końcu do upragnionej rzeki Gwadiany (port. Rio Guadiana). Jednak napotkaliśmy na przeszkodę w postaci znaku zakazu wstępu pieszym. Łapać stopa w tym miejscu się nie dało, no bo przecież byliśmy na autostradzie, wracać się też nie było dobrym pomysłem. W myśl maksymy "reguły są po to, żeby je łamać" weszliśmy na most i z trudem przedostaliśmy się na drugą stronę. Dlaczego z trudem? No cóż, po lewej stronie pędzące samochody, po prawej rzeka i bardzo wąskie przejście między nimi. Jednak udało się, byliśmy już w Hiszpanii.

Wyświetl większą mapę






CZĘŚĆ 7: