#9 Podsumowanie

Po upalnym tygodniu w Maladze, nadchodził czas powrotu do domu. Powiem szczerze, że nie tęskniłam ani za ojczystym krajem, ani za rodzinnym miastem. Mogłabym tam zostać tak długo jak się da, cieszyć się piękną pogodą, rozmawiać po hiszpańsku, wygrzewać się na słoneczku. Niestety, jeśli się jedzie z kimś, trzeba też uszanować jego decyzje. 20 lipca wyruszyliśmy znowu do Sevilli. Lot był dopiero o 20:03, więc mieliśmy sporo czasu na dotarcie tam i jeszcze porozglądanie się po okolicy. Śniadanie zjedliśmy nad wodą (Canal de Alfonso XIII) i jeszcze zdążyliśmy troszeczkę pozwiedzać. Tego samego dnia po 3 godzinach lotu znaleźliśmy się niestety w Niemczech. Dlaczego niestety? Nie, nie chodzi tu o żadne stereotypy. Po prostu tak źle chyba się jeszcze w żadnym kraju nie czułam. Szczęście, które odczuwałam w Portugalii i Hiszpanii nagle się ulotniło.

Na lotnisku w Weeze spędziliśmy 2 noce. Właśnie tam poznałam przecudownego Estończyka (który swoją drogą chyba trochę mnie podrywał :P), Włocha, Anglika i nawet Rosjan, z którymi próbowałam się porozumieć w tym języku. To właśnie oni pozwolili mi trochę zapomnieć o uczuciu dyskomfortu w tymże kraju. Najbardziej męczące było chyba to czekanie, jednak spotkała nas miła niespodzianka. Siedzieliśmy na lotnisku, głodni i zmęczeni, kiedy to podeszła do nas dziewczyna z winogronami. Dała nam je i powiedziała, że i tak ich nie może wziąć na pokład a nam się mogą przydać. Spadła nam z nieba! W poniedziałek po południu dorwaliśmy z Düsseldorfu autobus do Polski, akurat prosto do mojego miasta. Nie był zbyt drogi, więc wyruszyliśmy. W konsekwencji, we wtorek o 8 rano zobaczyłam znajome ulice i budynki, jednak zamiast się cieszyć, tęskniłam za Portugalią. I nadal tęsknię.

Podsumowując:

Pokonaliśmy 7800 km, odwiedziliśmy 5 krajów i z samej Lizbony przywiozłam do domu wino Porto (z czego jestem strasznie dumna, bo nie zbiłam butelki, chociaż było wiele okazji).

Chciałam podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do spełnienia jednego z moich marzeń. W szczególności:

• Panu Jarkowi i Darkowi za przemiły weekend i za to, że stworzyli nam niemalże domową atmosferę na francuskim parkingu.
• Panu Pawłowi, Marcinowi i Darkowi za przetransportowanie nas przez całą Hiszpanię oraz za rozbawianie do łez.
• Dário Branco za pokazanie mi piękna Lizbony, przenocowanie, przepyszne portugalskie dania i FADO.
• Kolesiowi za to że ze mną pojechał (:

Chciałabym przypomnieć, że każdy post opisujący pierwszą wyprawę podpięty jest do głównego menu bloga :)

1# "Rock for people", czyli o festiwalu słów kilka

2# Truskałki i niedoświadczony kierowca

3# Problem z Francuzami

4# Parkingowe kino

5# Eu amo Lisboa!

6# Spacer wzdłuż autostrady

7# Noc przy dystrybutorach

8# Malaga i uroki przepięknej Andaluzji

Tak oto przebrnęliście ze mną po raz kolejny przez tą niesamowitą przygodę! Dziękuję, że wiernie śledzicie moje losy, niedawno wybiło 10 000 wyświetleń i niemalże 200 obserwatorów. Jesteście niesamowici! Już niedługo relacja z wrześniowej podróży do Wiednia! (: